23 maart. Op naar Tarrafal!!!

We slapen goed. Tot een uur of vier. Maar dan wordt het onrustig buiten. De markt begint! Precies onder ons balkonnetje!! 

Ik feliciteer Opa met Alec, zijn kleinzoon, die vandaag 8 jaar wordt.

We blijven wakker. Slapen lukt écht niet met dit lawaai; auto's die af en aan rijden, roepende mensen.Maar we kunnen ons nu rustig klaarmaken voor het ontbijt.

Gisteravond werd ons verteld dat het ontbijt geserveerd zou worden tussen 7.00 en 10.00uur, daarna zou de ferry aanmeren en de aluguers en taxi's klaarstaan om de vakantiegangers naar de verschillende delen van het eiland te brengen.

Vandaag blijkt dat er pas vanaf half acht gegeten kan worden en de eigenaar van het hotel laat weten dat de aluguer die wij graag zouden willen pas vanaf 10 uur, op z'n vroegst vertrekt. Ondertussen haal ik de laatste 20.000 escudo's. Hiermee vullen wij onze reserves aan en moeten wij het kunnen redden de komende week. 

We ontbijten met de weinige gasten die dit hotel telt en gaan toch op weg. Richting de haven. We zien een aluguer met aan de zijkant de tekst: Mar tranquilidade. Dat is het hotelletje waar wij naar toe gaan. Ik spreek de bijrijder aan. Het is accoord. Voor 7000 escudo's de man willen zij ons brengen. Eerst brengt de chauffeur nog wat andere gasten weg die in de buurt hun hotel hebben en daarna, tegen 10nen haalt hij ons op.

We hebben dus nog even tijd om Porto Novo in te gaan.

Opa is nog niet helemaal 'de oude'. Een wandeling met volle bepakking naar het stadje gaat het niet worden. Dus strijken we neer bij de haven op een pleintje met een héél oude boom  waar veel Kaapverdianen elkaar gedurende de hele dag ontmoeten.  

Er staan wat stenen banken maar, gek genoeg, zit het heerlijk en genieten we van het straatbeeld en het uitzicht om ons heen.  De prachtige oude boom wordt ondersteund door een oude tak. Dit zie je overal in Porto Novo.

Hier waait het altijd!

Ik loop nog even naar een mercato om wat water voor ons te halen voor de lange reis naar Tarrafal en word aangesproken door een bestuurder van een aluguer. Of wij vervoer nodig hebben? "Ja," antwoord ik, "naar Tarrafal."

De meeste aluguers gaan naar Ribeira Grande, Ponta do Sol of Paúl, maar bijna niemand vertrekt vanaf de haven naar Tarrafal.

Deze chauffeur wel. Ohhhh, jammer. Als we niet al hadden afgesproken zou dat zó fijn zijn geweest. Dan zouden we er al vóór de middag kunnen zijn. Maar ik leg hem in het Frans uit dat we helaas al een afspraak gemaakt hebben, en tegen tienen zullen worden opgehaald.

Hij lacht en haalt zijn schouders op. Hij begrijpt het. Het is niet anders. 

Ik haal mijn spulletjes bij de mercato en als ik terugloop staat de aluguer die ons zou ophalen al klaar. Opa staat er naast. Maar ik zie dat er enige verwarring is. Wat blijkt? De aluguer wil ons wel naar Tarrafal brengen, maar alleen voor het tarief van een taxi. Omdat we maar met z'n tweeën zijn. Als er nou acht personen meegingen, dan zou het tarief die van een aluguer zijn. Ik kijk naar de auto. Er is slechts plaats voor vier personen. De anderen zouden dan met de bagage in de laadbak moeten. Er wordt veel over en weer gesproken en uiteindelijk gaan ze accoord met het bedrag wat we hadden afgesproken. We stappen in. 

We zijn nog maar net op weg, maar ik vertrouw het toch niet helemaal. Vraag de chauffeur even te stoppen en laat op een papiertje het bedrag zien wat hij noemde en waar wij mee accoord wilden gaan. De bijrijder schudt zijn hoofd en toont ons het geld wat wij wérkelijk zouden moeten betalen. Een exorbitant bedrag.

Nee. Daar kunnen wij niet mee accoord gaan. Daar kunnen wij twee nachten voor in een hotel slapen!

De taxi brengt ons terug naar de plek waar we vandaan kwamen. De bijrijder belt nog met een centraal punt en verzekert ons dat er alsnog een aluguer onderweg is om ons op te halen. Deze zal er met vijf minuten zijn.

Maar er gebeurt niets. 

Grappig genoeg hoeft dat ook niet, want op het moment dat wij uitstappen ontmoeten wij twee Fransen die ook naar Tarrafal gaan. Hun bagage is al door een aluguer opgehaald en over een half uur kunnen zij ook vertrekken. Zij vermoeden dat er vast ook wel een plekje voor ons in de auto zal zijn.

En zo was het ook. 

Om half elf zitten we met de Fransen in de aluguer. Dat wil zeggen, de Fransen kiezen ervoor om mee te rijden in de laadbak. "Spectaculair." En wij stappen naar binnen. In een laadbak zou voor opa nu écht te veel zijn.

Onderweg stapt er nog een gast in de auto en dan kan de lange tocht van drie uur dwars door de bergen beginnen.

Op naar Tarrafal!!!