We ontmoeten de plaatselijke bevolking

Het is zondag 25 maart. Opa en ik zijn vanmorgen al vroeg wakker. 

Als ontbijt wordt er voor hem opnieuw rijst klaargemaakt. 

Het gaat goed met opa. Hij neemt nog wel een keertje rijst, voor de zekerheid, maar heeft eigenlijk nergens meer last van.

Vandaag gaan opa en ik even naar de mercato, de tandpasta is op. En we kopen nog wat pinda's en cola. De cola heeft opa goedgedaan. Hij heeft het sinds hij buikklachten kreeg elke dag even gedronken. Het zuivert zijn lichaam van binnen.

We passeren een mevrouw die een emmer met vis op haar hoofd draagt. Zo worden alle zware lasten gedragen. 

We gaan verder. Naar het hotel helemaal aan de andere kant van Tarrafal. Lopen om het hotel heen en gaan 'de berg op'.

Het verschil met het gloednieuwe hotel en de huisjes van de plaatselijke bevolking erachter is groot. Maar..je kunt zien dat het met hen al wel veel beter gaat, want vorig jaar toen ik hier was, zag ik alleen maar 'krotjes' en traditionele huisjes.  

Nu worden er zelfs stenen huizen gebouwd.

Ook de bevolking lijkt toegankelijker. Bleef men vorig jaar nog op afstand en durfde bijna niemand te groeten, nu klinkt het 'Bon dia'  en 'Ola' overal.

Een groepje kinderen komt ons al tegemoet rennen. Ze vragen ons honderduit. We verstaan weinig, maar begrijpen wel dat ze graag willen tekenen. Of we potloden hebben? Nee? Papier dan? En eh...ballonnen?

Om duidelijk te maken wat ze bedoelen doen ze net alsof ze op dat moment héle stapels ballonnen aan het opblazen zijn. De één nóg groter dan de andere.Weten we het nu? Hebben we die bij ons? 

Helaas. Ik laat ze de binnenkant van mijn tasje zien, waar alleen een bril en een telefoon in zit.

Als ze mijn telefoon zien worden ze allemaal onrustig. Of ik een foto van ze wil maken?

Ja hoor. Natuurlijk. Graag!  

Ik maak foto's van de meisjes die zélfs weten te poseren. Ze zijn duidelijk al gewend om 'op de foto gaan'. Even later komen er nog twee meisjes bij en zijn ze met hun zessen..

We lopen nog een stukje verder, opa en ik, en keren dan om. Terug naar ons hotel om de foto's te beoordelen, eventueel te bewerken en uit te printen. 

We hebben geen ballonnen, geen pennen of potloden maar kunnen de meisjes wél blij maken met hun eigen foto en die van hun vriendinnetjes!

Even dubben we of het leuker is een ieder verschillende foto's te geven, of beter allemaal dezelfde? En of we er één zullen printen, of zes? Eén is niet handig. Daar zijn we het al gauw over eens. Want wie krijgt de foto dan? 

We kiezen voor zes en allemaal dezelfde foto. 

 Oké. Ontwikkelen maar!

We gaan opnieuw 'de berg op'.  Maar nu met een cadeau. Allemaal een foto van zichzelf én van hun vriendinnetjes. Misschien wel de eerste foto die ze ooit in handen kregen.

We lopen verder.

Als we boven komen vraagt een oude dame ons of we de weg zoeken? Nee hoor. We hebben iets bij ons dat we graag willen uitdelen en laten haar één van de foto's zien. Ze herkent direct de meisjes en benoemt ze allemaal enthousiast, elk kindje daarbij op de foto aanwijzend, bij naam.

En...hoe het kán ... is een raadsel, maar ineens komen er van alle kanten moeders en kinderen aanlopen die de foto's wel uit opa's hand willen rúkken. Ze zijn zó verrast en blij. Dít zijn hún kinderen. En hoe kán dit... Deze kleertjes dragen ze nú...

Het is een geroezemoes van jewelste. Iedereen wiens kind erop staat krijgt een foto. Verheugd gaan ze ermee naar hun dochtertjes vrolijk lachend en kletsend met elkaar.

Eén foto is nog niet afgenomen.

De oude dame, die tijdens de onverwachte drukte op de achtergrond was gebleven is inmiddels bij ons komen staan en houdt haar hand op. Klaar om de foto te ontvangen.

Ze is helemaal ontroerd als opa de foto erin legt. Ze koestert de foto en blijft maar zeggen: "Obrigada, obrigada" Wat betekent: Dankjewel!

Ik bedank háár. Ben zo blij dat we dit voor deze moeders, kinderen en oma konden doen! Obrigada!!!

"Nada." antwoordt de oude vrouw, "Nada." 

Opa en ik vervolgen onze voettocht. We zijn zó blij! Wat héérlijk , wat geweldig, zó fijn om dit te mogen doen!