Met de veerboot naar Santo Antao

Vanmorgen opnieuw om 4.15 uur wakker.

Een schattig zwart katje loopt, als we de deur openen, héél relaxed onze kamer in. "Hallo katje. Mag jij hier zomaar van Silvia binnenkomen?" vraag ik. Ze begint heerlijk te spinnen. Voorzichtig til ik haar op en zet haar op de gang. Ik weet dat Silvia dat niet wil hebben. Even later stapt ze opnieuw heel relaxed de kamer binnen, kijkt even rond en loopt de kamer, even rustig als ze binnenkwam, ook weer uit. Om zich vervolgens om te draaien, weer binnen te komen en zich heerlijk op het kleedje op de tafel te nestelen.  

We schrijven even een paar woorden voor Silvia in het gastenboek en gaan op weg. Om 7.00 uur vertrekt de boot. We zijn op tijd. Kopen een kaartje, en mogen direct aan boord.

De boot heeft 3 verdiepingen. Wij kiezen voor het bovenste dek. Heerlijk uitwaaien! We eten nog even een broodje. En dan is het tijd.

Er worden zakjes uitgedeeld. Iedereen neemt er eentje aan. Ook de lokale bevolking. Opa neemt er geen. "Wil jij niet Hennie?"             

"Het zal toch niet veel erger zijn dan de veerpont naar de waddeneilanden?" oppert opa. "Wacht maar af. Gelukkig waait het veel minder dan de afgelopen dagen, maar dat zegt nog niets hoor. Op een bepaald punt, tussen de beide eilanden door, heeft de wind vrij spel. En dan weet je het nooit!"

Ik geef opa een zakje. Gewoon voor de zekerheid. 

Opa doet het goed. Vindt zelf ook wel dat deze reis heftiger is dan naar één van onze eilanden. Maar heeft het zakje niet nodig.

Goed gedaan opa!