Noah gaat uit logeren

Het is woensdag 14 maart.

We staan vroeg op. Opa en ik. We moeten wel, want vandaag gaat Noah uit logeren!

Ik schrijf nog gauw even een briefje voor mijn oudste dochter Chantal die, net als Alec (de oudste kleinzoon van opa Hennie) in onze vakantieperiode jarig is. En stop het briefje samen met het cadeautje dat we voor haar hebben, in een enorme oranje tas. Het kan er nog nét bij. De tas is al helemaal gevuld met hondenbrokken, wegwerpzakjes, paspoort, extra hondenriem en een middeltje tegen teken.

(Als het mooi weer wordt zal Noah dit zeker nodig hebben.)

Oké. Dit is klaar. Nu opschieten Aliesje. Gauw douchen, aankleden en op weg! Opa Hennie brengt ons naar het station van Emmen-Zuid. Vandaar reizen Noah en ik door naar Zwolle en Groningen. Met fiets en trein zijn we zo'n 2 1/2 uur onderweg.

Ondanks dat we ons haasten is het toch al erg laat geworden. Zouden we het halen? Het is maar een paar minuutjes fietsen van huis naar het station, maar ook al bijna tijd... Opa Hennie fietst met Noah die los is en, omdat we zo vaak met de trein reizen, precies de weg kent. Terwijl wij rechtstreeks onze weg vervolgen gaat Noah gewoon haar neus achterna. Op zoek naar bekende en onbekende geurtjes die ze onderweg tegenkomt en daarom alle kanten oprennend. Soms rent ze voor opa, dan weer naast hem maar soms ook ver achter hem. Af en toe moet opa hem roepen zodat ze wat dichter bij ons blijft. Maar Noah kent de weg. En van ver achter is ze zomaar ineens weer ver voor ons.

Ik trap flink door. Op mijn kleine reisfietsje. Af en toe kijk ik even achterom. Het gaat goed. Maar...gaan we het redden? Als we het niet halen moeten we 40 minuten wachten totdat de volgende trein er zal zijn. Brrrr....40 minuten wachten...in deze waterkou... Ik kijk nog een keertje achterom. Zie nu dat opa gestopt is. Hij leunt half op zijn fiets, speurend naar Noah die érgens op het veld of in de bosjes ver achter hem zal zijn. Ik fiets door. Heb geen tijd om te wachten. Zie ze dadelijk wel. Óf nog net op tijd. Óf te laat.

Opa en ik hebben een treinabonnement. Maar ik moet nog wel een kaartje voor Noah kopen.En dat kost veel tijd. Ik til het fietsje de trappen naar het perron op en zet deze gauw tegen een ijzeren stang. Hup. Snel de tas ernaast en dan ren ik zo hard ik kan naar de plek waar de kaartjes voor de hond te koop zijn; halverwege het station. "Toe nou apparaat," zeg ik tegen mezelf, als het naar mijn idee weer eens veel te traag gaat. "Toe nou.... schiet op!" En dan heb ik het kaartje. Stop het gauw in het vakje van mijn telefoon en sprint terug. De trein komt er al aanrijden. Sneller. Sneller Aliesje.

In de verte zie ik opa al staan. Met Noah, tas en fiets. Rennen!!! Ohhhh.....Daar klinkt het fluitje al. Maar ik ben er. Pak snel de tas. Opa stapt ook snel in de trein met de fiets en Noah. Oehhhh. Opa. Niet doen...je moet eruit! Dadelijk ga jij ook mee in de trein. Dan klinkt opnieuw een fluitje. Gauw eruit opa. Gauw gauw. Afscheid nemen lukt niet meer. Zwaaien ook niet. Voordat ik er erg in heb rijden we al. Snel probeer ik nog een glimp op te vangen maar we zijn al te ver. Noah loopt intussen al naar de coupé waar we altijd zitten. Ook hier kent ze de weg. Ze kijkt vreemd op als ze merkt dat er al iemand anders op ons plekje zit, maar nestelt zich vervolgens toch heerlijk onder het tafeltje op de grond.  Ik klap de fiets in , pak de tas en stap ook de coupé in. Op zoek naar een eigen plekje voor ons. Tjonge. Wat een begin!

Maar...we hebben het gered. De reis kan beginnen!!!